تأخير در پروژههاي ساخت، عبارت است از افزايش مدت زمان تکميل يک پروژه
نسبت به زمان تصريح شده در قرارداد يا زماني که طرفين قرارداد براي تحويل
پروژه با هم توافق نمودهاند. بررسي مقوله تأخير در پروژههاي شهرداري با
توجه به صرف منابع مالي هنگفت که در اجراي آنها مورد نياز ميباشد، از
ضرورت بسيار زيادي برخوردار است تا بتوان تأثيرات آن را به حداقل رساند.
تاکنون پژوهشهاي فراواني در راستاي شناسايي و بررسي تأخيرات با استفاده از
روشهاي آماري انجام گرديده است. در اين پژوهش سعي شده است از روش جديدي
براي اين منظور استفاده شود. بر اين اساس ۵5 عامل مؤثر بر بروز تأخير در
پروژههاي شهرداري در 10 گروه شناسايي گرديده است. با توجه به رابطه متقابل
زمان، هزينه و کيفيت، ميزان تأثير هر يک از عوامل شناسايي شده بر روي
اهداف اصلي پروژه محاسبه گرديده است. بر اساس نتايج حاصل، مهمترين
فاکتورهاي مؤثر بر زمان، هزينه و کيفيت پروژه شناسايي شده است. در ادامه با
استفاده از محاسبه ميانگين عوامل مرتبط با هر گروه، رتبهبندي گروهي عوامل
تعيين گرديده است. همچنين با استفاده از روش، با توجه به پاسخ خبرگان،
اولويت بندي نهايي انجام گرديده است. يکي از مهمترين مزاياي استفاده از
فرايند تحليل سلسه مراتبي، مقايسه عوامل به صورت کيفي ميباشد که در اين
پژوهش بهکاربرده شده است. براساس نتايج بهدستآمده، مشخص گرديده است که
ضعف در قوانين مربوط به ارجاع کار به پيمانکار و عدم قيمت دهي مناسب
پيمانکار در هنگام مناقصه، علل اصل افزايش زمان و هزينه و افت کيفيت در
پروژهها ميباشند.