در دهه‌هاي اخير، شبکه‌هاي پايش تراز آب زيرزميني به منظور مديريت صحيح اين
منابع بسيار مورد توجه قرار گرفته‌اند. با اين حال، به دليل عدم تراکم
کافي ايستگاه‌هاي پايش تراز آب زيرزميني، نيازمند استفاده از روش‌هاي
درون‌يابي در تخمين نقاط فاقد مشاهده مي‌باشيم. در اين خصوص، انواع روش‌هاي
درون‌يابي و برآوردهاي زمين‌آمار که هر يک بسته به توزيع نقاط
نمونه‌برداري، تعداد نقاط نمونه‌برداري و نيز کارآيي مدل، دقت‌هاي مختلفي
دارند، مي‌توانند مورد استفاده قرار گيرند. در اين تحقيق، از سه روش
درون‌يابي وزني معکوس فاصله (IDW)، کريجينگ معمولي و کوکريجينگ به منظور
تعيين نقشه‌هاي توزيع مکاني تراز آب زيرزميني دشت دهگلان استفاده شده است.
در روش کوکريجينگ، اطلاعات تراز نقاط پايش به عنوان متغير کمکي در کنار
اطلاعات تراز آب زيرزميني مورد استفاده قرار گرفته است. سپس، روش ميانگين
وزني مرتب‌شده (OWA) به منظور ترکيب نتايج حاصل از روش‌هاي درون‌يابي بکار
برده شده است. اين روش براي ترکيب نتايج دو به دوي مدل‌هاي درون‌يابي و نيز
ترکيب نتايج سه مدل استفاده شده است. سرانجام، به ارزيابي عملکرد نتايج هر
يک از مدل‌هاي ترکيب توسعه‌يافته و نيز مدل‌هاي منفرد درون‌يابي با
استفاده از اعتبارسنجي متقابل پرداخته شده است. نتايج حاصل بيانگر عملکرد
مناسب مدل‌هاي ترکيب نسبت به مدل‌هاي منفرد درون‌يابي مي‌باشد.
